பசியாறிட்டீங்களா?

மனமுருக முருகனை தரிசித்து/வேண்டி  விட்டு பத்து மலைக் குகையிலிருந்து இறங்கிக்கொண்டிருந்தேன். ஐந்து மணிக்கு Sam ஐ சந்திக்கும் அவசரத்தில் வேகமாக படியில் இறங்கியபோது, கைபேசி சிணுங்கியது. சாம் தான் பேசினான்.

"வந்துட்டீங்களா" என்றதற்கு “நான் ஒரு மணி நேரம் முன்னேமே 'Uber' ல் வந்துட்டேன்”, என்றேன்.

“நான் அருகில் இருக்கும் காகா கடையில் (தமிழ் முஸ்லீம் சாப்பாட்டுக்கடை) இருக்கிறேன். காடியில் (கார்) எண்ணெய் ஊத்திட்டேன்.  போற வழியில் எண்ணெய் போட நேரம் இருக்காது. டிராபிக் அதிகமா இருக்கும்.  இது பீக் டைம்  லா” என்ற சாமிற்கு 

“படி இறங்கிக்கொண்டிருக்கிறேன் இன்னும் பத்து நிமிடத்தில் அங்கு இருப்பேன்" என்றேன் நான்.

கட்டட பொறியியல் படித்துவிட்டு, தாது வெட்டி எடுக்கும் கம்பெனியில் சென்னையில் பணி செய்கிறேன். அடிக்கடி கோலாலம்பூர்  பயணம். வரும்போதெல்லாம் பத்து மலை முருகனை தரிசிக்காவிட்டால் ஏதோ ஒன்றை இழந்ததுபோல இருக்கும். சாம் என்ற சம்பந்தன் கோலாலம்பூர் அலுவலகத்தில் என்னுடன் வேலை பார்ப்பவன். மலேசியன். தமிழ் வம்சாவழி ஆனால் இந்தியாவிற்கு வந்ததில்லை. சம்பந்தன் என்றே நான் அழைப்பதுண்டு.

“ஈப்போவில் (Ipoh) நம் சொந்தக்கார தாத்தா இருக்கிறார். ஒரு எட்டு போய் பார்த்திட்டு வாடா" என அம்மாவின் நச்சரிப்பு. 

அம்மா அவரை  தாத்தா என்பார்கள். எங்களுக்கு சொந்தமா இல்லையா எனத்  தெரியாது. நான் சிறு வயதில் இருக்கும்போது தாத்தா என் வீட்டிற்கு வந்திருக்கிறார். அதன் பின்பு கடித போக்குவரத்துதான். இந்த முறை கண்டிப்பாக போகவேண்டும் என அம்மாவின் கட்டளை. கைபேசி மூலம் சாயந்திரம் 7 மணிக்கு வந்து விடுவேன் என தாத்தாவிடம் தெரிவித்துவிட்டேன். 

இரவு சாப்பாடு நம் வீட்டில் தான் என தாத்தா சொன்னதால் சரியான நேரத்திற்கு போகவேண்டும் என எண்ணிக்கொண்டேன். என்னிடம் கார் இல்லாததால் சம்பந்தனிடம் கேட்டேன்.

"என்னோட காடிய எடுத்துட்டு போங்கலா. கையில் ஒரு 150 வெள்ளி சில்லறையாக வைத்துக்கொள்ளுங்க. போலீஸ் பிடித்தால் கொடுப்பதற்கு" என்றவனிடம் வற்புறுத்தி வரச்சொன்னதால் என்னை அழைத்துப் போக காத்திருக்கிறான்.

1925ம் வருடம், மலேயா நாட்டில் (இன்றைய மலேசியா) கோலாலம்பூரிலிருந்து 200 கிலோமீட்டர் வடக்கே (ஈப்போ நகரத்திற்கு அருகில்) ராயா ஆற்றுக்கரையோரம் தமிழ்வாணன் குட்டி போட்ட பூனை மாதிரி அங்கும் இங்கும் ஓடி எல்லா வேலையாட்களை விரட்டிக்கொண்டிருந்தார்.

"ஏய் ராசய்யா.. இன்னுமாடா அந்த மாலையக் கட்டுற, வேகமா கட்டுடா"

"டேய் சுப்பு,  வாழமரம் வெட்டி எடுத்துட்டு வரும்போது, ஐயாவுக்குப் பிடித்த செவ்வாழை ஒரு தார் அறுத்து எடுத்துட்டு வாடா  "

"டேய் சாமி… எங்க போய்ட்டு இருக்கே, ஐயா வர்றதுக்குள்ளே கறிச்சோறு தயாரா இருக்கணும். புரிஞ்சுதா "

"ஏய் வீரா, ஐயாவுக்கு பிடிச்ச சாமியாட்டம் அடிக்கனும். பறைய அடிக்கிற அடி பத்து குகையைத் தாண்டி கோலாலம்பூர்க்குக் கேக்கணும்.

காலையிலிருந்து தமிழ்வாணன் சுழன்றுகொண்டிருக்கிறார். இன்று காலை ஐயா, டிம்மூரிலிருந்து (Timor, இந்தோனேசியா) பினாங்கு  துறைமுகத்திற்கு வந்திறங்கியிருப்பார்.

தமிழ்வாணன் குறிப்பிடும் ஐயா, வில்லியம் கெல்லி ஸ்மித் (William Kellie Smith) ஸ்காட்லாந்தில் பிறந்து இருபதாவது வயதில் மலேயாவுக்கு கட்டிட பொறியாளராக வேலைக்கு வந்தார். மலேயா ஆங்கிலேயர்களின் கட்டுப்பாட்டில் இருந்தது. வந்த இடத்தில் தொழில் தொடங்கி பேராக் மாநிலத்தில் காடுகளை அழிக்க அரசிடமிருந்து சலுகைகளைப் பெற்றார்.

காடுகளை அழிக்க இந்தியாவிலிருந்து தமிழ் மக்களை அழைத்து வந்தார். இலாபம் கொட்டியது. 3000 ஏக்கர் காடுகளை வாங்கி தமிழர்களை வேலைக்கு அமர்த்தி காப்பித்தோட்டம் போட்டார். மேலும் பணம் கொட்டியது. சில வருடங்களில், சந்தையில் காபி விலை சரிந்ததால் வியாபாரம் நொடிந்தது. வேறு என்ன தொழில் செய்யலாம் என யோசித்த போது  தான் தமிழர் ஒருவர் சொன்ன "பச்சைலை" (Patcholi - தமிழிலிருந்து ஆங்கிலம் எடுத்துக்கொண்ட சொல்) எண்ணை வடிகட்டும் ஆலை நிறுவி "பச்சைலை" நறுமண எண்ணெய் சீமைக்கு ஏற்றுமதி பண்ணினார். மீண்டு எழுந்து வந்தார் கெல்லி. அதனால் தமிழர்கள் மேல் அதீத அன்பு.

அடிவாரத்தில் இருக்கும், சாம் சொன்ன சாப்பாட்டுக்கடைக்குள் நுழைந்தேன். சாயந்திரமானதால் கடையில் கூட்டம் அதிகமில்லை. சிலர்  புரோட்டாவை  முட்கரண்டியால்  கொத்தி குத்தி தின்றுகொண்டிருந்தார்கள். சிலர் கோபி குடித்துக்கொண்டிருந்தார்கள்.

 “குடிக்கிறீங்களா” என்ற சாம்மிடம்

“இல்ல பார்சல் வாங்கிக்கலாம் சம்பந்தன்” என கடைக்காரரிடம் ,

“தே தாரிக் குராங் மனிஸ் (சீனி குறைவா ஒரு டீ )” என்றேன். தே  தண்ணியை நெகிழி பையில் ஊற்றிக்கொடுத்தார்கள். கடைக்காரரிடம் ஐந்து வெள்ளியை கொடுத்துவிட்டு வண்டி ஏறினேன்.

வண்டியை சாம்தான் ஓட்டினான். சாலையில் வெண்ணை போல வழுக்கிக் கொண்டு சென்றது. சில நிமிடங்களில் ஹவே 1 க்குள் நுழைந்தது. ஹவே 1 தான் மலேசியாவின் முதுகெலும்பாக இருந்தது ஒரு காலத்தில். வடக்கே தாய்லாந்து எல்லை கடாரத்திலிருந்து சிங்கை எல்லை ஜோஹோர் பாரு வரை மலேசியாவின் அதிக ஊர்களை இணைக்கும் சாலை.

கெல்லி, ஒரு அரண்மனை கட்டி தனது மனைவிக்கு அன்புப் பரிசாக அளிக்க திட்டமிட்டிருந்தார். அதுவும் தமிழக கட்டிடக் கலையை பின்னணியாகக் கொண்டு பெரிய அரண்மனையைக் கட்ட  கெல்லி திட்டமிட்டார்.

அதைக் கட்டுவதற்கு ஆட்கள் தேடும்போதுதான் தமிழ்வாணன் அறிமுகமானார், காரைக்குடியில். நகரத்தார் வீடுகளை அழகியலுடன் கட்டுவதில் தமிழ்வாணன் கில்லாடி.

தமிழகக் கட்டிடக் கலையில் அரண்மனையைக் கட்ட தமிழக கட்டிடக் கலைஞர்கள் 70 பேரை மலேயாவுக்கு அழைத்துச் வந்தார், தமிழ்வாணன். அரண்மனைக்குத் தேவைப்பட்ட  செங்கல்லையும், மணல், பளிங்கு போன்றவற்றை இந்தியாவில் இருந்து இறக்குமதி செய்து இந்த அரண்மனையைக் கட்ட தொடங்கினார்.

மரவேலைப்பாடுகளுடன் நிலை, சன்னல், கதவு என அரண்மனை ஆறடுக்கு மாடியாக  வளர்ந்தது.

அப்போதுதான் இடி மாதிரி அந்த நிகழ்வு. கட்டடப் பணியின்போது பணியில் ஈடுபட்ட தொழிலாளர்களை, மர்மக் காய்ச்சல் கடுமையாகத் தாக்கியது. சிலர் இறந்தார்கள். வேலை தடைபட்டது. எல்லோரும் தமிழ்வாணனிடம் முறையிட்டார்கள், ஒரு கோயில் கட்டவேண்டுமென்று. ஆனால் கோயில் கட்ட பணம் வேணுமே. கோயில் கட்ட தமிழ்வாணன் கெல்லி ஐயாவை அணுகியபோது, கெல்லி ஐயா உடனடியாக ஒப்புக்கொண்டு இடமும் பணமும் கொடுத்தார்.அவரது பெருந்தன்மைக்கு நன்றி காட்டும்விதமாக, அவர்கள் கட்டிய முருகன் கோவில் சுவரில் மற்ற தெய்வங்களுக்கு அருகில் கெல்லி ஐயாவுக்கு ஒரு சிலை அமைக்கப்பட்டது.

அரைமணிநேரம் எந்தவித பிரச்னையுமில்லாமல் போய் கொண்டிருந்த கார் போக்குவரத்து நெரிசலால் மெதுவாக ஊர ஆரம்பித்தது.

“ஹரி ராயா லீவு லா, அதனால்தான் நெரிசல் ..” என அலுத்துக்கொண்டான் சாம்.

பேச்சு சினிமா பக்கம் சுற்றிவந்து சாதியில் நின்றது. இப்பெல்லாம் யாரு சாதி பார்க்குறா  என்று வாயில் சொன்னாலும் மனதுக்குள் என்னவோ இவன் என்ன சாதியா இருப்பான் என எண்ணம் ஓடுகிறது. இவன் என்ன சாதியா இருக்கும் என தெரிந்து கொள்ள என் மனதுக்குள் ஒரு மிருகம் சுரண்டிக்கொண்டே இருந்தது.  நம்ம ஊரா இருந்தா ஊரை வைத்து, சொந்தத்தை வைத்து, கலரை வைத்து சாதியைக் கண்டுபிடிக்க பலவகை இருக்கு. இங்க உள்ளவர்ளை  கண்டுபிடிக்க  என்ன வழி  இருக்கு என யோசித்துப்பார்த்தேன். விடை தெரியவில்லை. கடைசியில் நேரடியாகவே கேட்டு விட்டேன், என்ன சாதியென்று. 

"தெரியாது லா" என்றான் சாம் சாதாரணமாக.

“ஒரு மூவி பார்த்துட்டு என் அப்பாவிடம் கேட்டேன்லா. சொல்ல மாட்டேன்னு சொல்லிட்டாங்க.”  இரண்டு தலைமுறைகள் சாதினா என்னவென்று தெரியாத தலைமுறைகள். கேட்கவே மகிழ்ச்சியாயிருந்தது. எனக்கு அசிங்கமாகவும் இருந்தது.

ஈயம் வெட்டி எடுக்கும் தொழில் சம்பந்தமாக இந்தோனேசியா சென்று விட்டு ஒரு வருடம் கழித்து இப்போதுதான் கெல்லி வருகிறார். அதுவும் கோயில் கட்டிய பின், இப்போதுதான் வருகிறார். சாயங்காலம் ஏழு மணிக்கு ஐயா வருவதாக தகவல். மணி இப்போது ஆறு. எல்லாம் தயார் நிலையில் இருக்கிறது. எல்லோரும் வழிமேல் விழி வைத்துக் காத்திருக்கிறார்கள், கெல்லி ஐயாவின் வருகைக்காக.

ஈப்போ வைப்பற்றி சொல்லிக்கொண்டே வந்தான், சாம். ஒரு காலத்தில் ஈயம் வெட்டி எடுத்தார்கள். அதனால் சீனர்கள், தமிழர்கள் அதிகமாக குடியேறினார்கள். தாது வெட்டுவதைப் பற்றி நிறையவே பேசினோம்.

கெல்லியை வரவேற்க இருந்த கூட்டம் கோயிலின்முன் அமர்ந்திருந்தன. நேரம் கடந்தோடுகிறது. லேசான தூறல் மழையாக மாறுகிறது. வரவேற்க இருந்த கூட்டம் எல்லாம் கோயில் அருகில் இருந்த மண்டபத்திற்குள் ஒதுங்கின.  மண்டபத்திற்குள் கறிச்சோறு, இனிப்பு பொங்கல் எல்லாம் வாழை இலையில் மூடி வைத்திருக்கிறார்கள். பறை அடிப்பவர்கள் ஓரமாக படுத்து ஓய்வெடுத்துக்கொண்டிருக்கிறார்கள்.

இரவானது, பதினோரு மணியானது. தமிழ்வாணனுக்கு நம்பிக்கை இழந்தபோது, தூரத்தில் இரண்டு புள்ளி வெளிச்சங்கள்.

7 மணிக்கு வரவேண்டிய இடத்துக்கு இரண்டு மணி நேரம் தாமதமாக வந்து சேர்த்தோம். முருகன் கோயிலுக்கு அருகில் உள்ள சாலையில் திரும்பி  நிறுத்தினான் சாம். முகவரியை சரிபார்த்தேன். சரியாக இருந்தது. அழைப்பு மணியை அழுத்துவதற்கு ஸ்விட்சைத் தேடினேன்.

தாரை தப்பட்டை சத்தம் விண்ணை எட்டியது. பெண்டலி மோட்டார் காரிலிருந்து கெல்லி ஐயா இறங்கினார்.

தமிழ்வாணனிடம் கை குலுக்கினார். மற்றவர்களைப்பார்த்து வணக்கம் சொன்னார்.

ஒரு வாரத்தில் ஸ்காட்லாந்து பயணம்போகப் போவதாகவும் சீமையிலிருந்து திரும்பிவரும்போது, அவரது மனைவியையும்  குழந்தைகளையும் அழைத்துவருவதாக இருப்பதால் 1926 சித்திரைக்குள் அரண்மனையை முடிக்க வேண்டும் என கூறினார்.

“ஐயா வாங்க, முதலில் சாப்பிடலாம். எல்லோரும் உங்களுக்காக காத்திருக்கிறார்கள்”, என்றார் தமிழ்வாணன்.

" வாப்பா தமிழ்வாணன். எப்படி இருக்கிறே. உன் தாத்தா 60 வருசத்துக்கு முன்னால் விட்டுட்டு போன இடத்துக்கு நீ வந்திருக்கே, மகிழ்ச்சி" என தாத்தா வாசல் வரை வந்து வரவேற்றார்.

வீட்டில் இருந்தவர்களை  அறிமுகப்படுத்தினார்.

 "தமிழ்வாணன் முதலில் பசியாறுவோம்" என சாப்பிடும் அறைக்கு அழைத்துச் சென்றார்.

மண்டபத்திற்குள் நுழைந்த கெல்லி ஐயா, சாப்பாடு எல்லாம் அப்படியே இருந்ததைக் கண்டு ஆச்சரியத்தில் தமிழ்வாணனிடம் “ஏன் நீங்கள் இன்னும் சாப்பிடவில்லையா?” என்றார்.

“விருந்தினர் சாப்பிட்ட பின்புதான் நாங்கள் சாப்பிடுவோம், அது சாவா மருந்தே ஆனாலும். இது தமிழர்களோட பண்பாடு.

விருந்து புறத்ததாத் தானுண்டல் சாவா

மருந்தெனினும் வேண்டற்பாற் றன்று

It is not fit that one should wish his guests to be outside his house even though he were eating the food of immortality", என G.U.Pope சொன்னதை மொழிபெயர்த்துச் சொன்னார் தமிழ்வாணன்.

தமிழ்வாணனோடு வீட்டில் இருந்த எல்லோரும் சேர்ந்து அமர்ந்து பசியாற ஆரம்பித்தார்கள்.

தெப்பம்

பாளையத்திலிருந்து  நிக்காஹ் (திருமணம்) ஆகி சிவகாசி வந்தபோது எல்லாமே வித்தியாசமாக இருந்தது, பாத்திமாவுக்கு. ஒரு பள்ளிவாசல், அதைச்சுற்றி மொத்தமே ஏழு தெருக்கள் தான் முஸ்லிம்கள் வசிப்பது. இருக்கும் முக்கால்வாசி முஸ்லிம்கள் நடுத்தர வர்க்கத்திற்கும் கொஞ்சம் கீழே  வாழ்பவர்கள். அச்சாபீசில் உள்ள சல்லித்தாளை வாங்கி விற்பனை செய்யும் தொழில் செய்யும் சில பேர் வசதியாக வாழ்கிறார்கள். மற்றபடி, வீட்டில் கணவனும்  மனைவியும் வேலைசெய்தால்தான் குடும்பத்தை ஓட்டமுடியும். தொழில் சார்ந்த குடியிருப்புக்கள். அட்டைப்பெட்டி ஒட்டுவது, அருகில் இருக்கும் தீப்பட்டி ஆபீசுக்கு கட்டை அடுக்குவதும், போன்ற சிறுதொழில்கள் தான் முக்கியமான தொழில். பெண்கள்தான் வீட்டிலேயே சிறுதொழில் செய்பவர்கள்.

ஒருமுறை சாவலு அம்மாவிடம் பேசும்போது அவர்கள் " கட்டைகளை தீப்பட்டி ஆபீசுக்கு தூக்கிட்டு போகும்போது சேலைக்குப் பதிலாக ஆண்கள் மாதிரி பேண்ட் சட்டை இருந்தால் வசதியாக இருக்கும். அதே மாதிரி முடியையும் ஓட்ட வெட்டினாலும் வசதி. அதிக நேரம் வேலைசெய்யலாம்" என்றபோது பெண்களின் வித்தியாசமான அதிகாரத்தை உணர்ந்த தருணம். எல்லோரும் வேலை வேலை என்றே ஓடிக்கொண்டிருக்கும் ஊர்.

 வீட்டிலேயே சிறு தொழில்கள் செய்வதால் பெண்கள் தான் வீட்டின் தூண்கள். அவர்கள்தான் வீட்டை நிர்வகிப்பவர்கள். பாளையத்தில் வளர்ந்தபோது அப்பாவும் அண்ணன்மார்கள் சொல்வதுதான் சட்டம். அவர்களுக்கு அடங்கியே வாழ்க்கை வாழ்ந்தது இப்போ நினைத்தாலும் அச்சலாத்தியா இருந்தது. திருமணமான பின்புதான் சுதந்திரக்  காற்றை சுவாசிக்க ஆரம்பித்தாள் பாத்திமா.

வந்த புதிதில் அருகில் இருக்கும் கடைக்குச் சென்றாலும் புர்கா போட்டுத்தான் செல்வாள் பாத்திமா. எல்லோரும் வித்தியாசமாக பார்த்தார்கள். அம்மணமா திரியிற ஊரில் கோவணங் கட்டியவன் முட்டாள் மாதிரி இருந்தது. அத்துடன் புர்காவை வீசியெறிந்தாள். சிலநாட்கள் எதையோ இழந்தது போல தெரிந்தது. பின்பு பழகிவிட்டது. சிலநேரம் முக்காடு போடுவதோடு சரி.

பாத்திமாவின் கணவன் இக்பால், சிவகாசியில் இதே வீட்டில் பிறந்து வளர்ந்தவன். நிறைய இடங்களில் வேலை பார்த்த அனுபவத்தில், தனியாக தொழில் செய்கிறான். சூடம் அட்டப் பெட்டி, மெழுகுவர்த்தி அட்டப் பெட்டி போன்றவற்றை வெளிஊரிலிருந்து  ஆர்டர் எடுத்து வந்து மற்ற அச்சாபீஸில் கொடுத்து, செய்து அனுப்ப வேண்டும். அடிக்கடி வெளியூர் செல்லும் வேலை, ஆர்டர் எடுப்பதற்கும், எடுத்த ஆர்டருக்கு பணத்தை வசூலிப்பதற்கும்.

பலவருடங்கள் குழந்தை இல்லாமல் இருந்தது. முஸ்லீம் நடுத்தெருவில் இருக்கும் டாக்டர் கல்பனா பாலமுருகன் ஆஸ்பத்திரிக்கு மருத்துவத்திற்காக நடையாய் நடந்தது வீண் போகவில்லை. பல வருடங்கள் கழித்து பிறந்ததால்,ஆசிப் தான் அவர்களின் உலகம்.

இரண்டு அறை கொண்ட ஒரு சின்ன ஓட்டு வீடு. வீட்டின் முன்னே கதவு இல்லாத ஒரு சிறிய கோட்டைச்சுவர்.  வீட்டிற்கும் கோட்டைச்சுவர்க்கும் இடையில் ஒரு மூன்றடி.  அதில்தான் இவர்கள் வளர்க்கும் கோழிகள் அடையும். பகல் முழுவதும் குப்பைமேட்டில் கிளறிக்கொண்டிருக்கும். சாயந்திரமானால் வீட்டில் வந்து அடைந்துவிடும். கோழிகளைப் பாதுகாக்க ரொம்ப மெனெக்கிடுவதில்லை. தற்சமயம் ஆறு கோழிகள், இரண்டு சேவல்கள் தான் இருக்கிறது.

“எத்தனையோ தடவை சொல்லியாச்சு. ஒன்னு ஒரு கோழி கூண்டு வாங்கி பூட்டுப்போட்டு வைங்க, இல்லையென்னா   எல்லா கோழிகளையும் வித்துடுங்க. இன்னைக்கு காலையிலே குப்பைமேட்டில நம்ம செவலை கோழி இறக்கைகளை பார்த்தேன், இன்னைக்கு மதியம் பக்கத்து வீட்டு சாவலு (சாகுல்) அம்மா வீட்டிலிருந்து கறிக்கொழம்பு வாசம் வந்தது. அவாதான் நம்ம கோழிய திருடி சமைச்சிருக்கணும். நேரடியா கேட்கலாம்னு இருக்கேன். ஏற்கனேவே அந்த சாவலு  பய வெள்ள கோழி போட்ட முட்டய எடுக்கும்போது கையும் களவுமா பிடிச்சு எச்சரிச்சு அனுப்பினேன்.” பாத்திமா பொரிந்து தள்ளிக்கொண்டிருந்தாள் உள்ளே நுழைந்த இக்பாலிடம்.

“அப்படி எதுவும் செய்ஞ்சிராத. பக்கத்து வீட்டுக்காரங்களோட சண்டைபோட வேணாம்.

கோழிதானே போனாப்போகுது. நான் ஊர்ல இருந்து வந்தவுடனே மிச்சமிருக்கிற எல்லாத்தையும் வித்துடலாம்” என்றான் இக்பால்.

“என் கோழியை விற்க வேணாம்பா” ஆசிப் க்கு அழுகை முட்டிக்கொண்டு வந்தது.

"உன் கோழி எதுடா செல்லம் "என்ற இக்பாலிடம்

"கருப்புக்கோழி" என்றான் ஆசிப்.

"எப்பப்பாத்தாலும் அந்த கருப்புக்கோழி பின்னாடி அலைவானே பார்த்ததில்லையா நீங்க, அது என்னமோ அந்தக் கருப்புதான் இவனுக்குப் பிடிச்சிருக்கு" என்றார் பாத்திமா.

"தமிழ்நாட்டிலே கருப்பு பிடிக்காதவர்கள் யாரு இருக்கா, சொல்லு" என்று ஒரு புன்னகையுடன் பாத்திமாவிடம் கூறி ஆசிப் பைப் பார்த்து 

"வாப்பா ஊருக்குபோய்ட்டு இரண்டு நாளில் வந்திடுவேன், உனக்கு என்ன வேணும் சொல்லு" என மகனுடன் கொஞ்ச ஆரம்பித்தான் இக்பால்.

"எனக்கு கருப்பு கோழிய விக்கக்கூடாது. அது எனக்கு வேணும், என்னோட விளையாட எனக்கு வேணும்"

சரிதான்!!  இனி இவனிடம் பேசி பிரயோசனமில்லே. இனி திருப்பி திருப்பி இதையே தான் சொல்லுவான். 

"சரிப்பா!! உன் கருப்புக்கோழிய விக்கல.  வாப்பா ஊரிலிருந்து வந்தவுடன் ஒரு கூண்டு வாங்கி கருப்புக் கோழியே மட்டும் வளர்க்கலாம் சரியா" என்று அதற்கு ஒரு முற்றுப்புள்ளி வைத்தான் தற்காலிகமாக.

இக்பால் இரவு பஸ் பிடிக்க கிளம்பி போனபின்பு, மற்ற வேலைகளையெல்லாம் முடித்து படுப்பதற்கு 12 மணி ஆகிவிட்டது. உடம்பு அசதியில் படுத்தவுடன் தூங்கிவிட்டாள் பாத்திமா.

திடீரென்று விழித்தாள், அரவம் கேட்டு. மணியைப்பார்த்தாள். 3.30 காட்டியது. கோழிகளெல்லாம் சிறிது அரவமிட்டன. காதைக்கூர்மையாக்கி என்ன சத்தமாக இருக்கும் என் கவனித்தாள் பாத்திமா. ஒருவேளை சாவலு அம்மாதான் கோழி திருட வந்திருக்குதோ என நினைத்தாள்.

எப்படியாவது இன்னைக்கு கையும் களவுமா பிடிச்சிடனும் என மனதிற்குள் நினைத்துக்கொண்டே மெதுவாக எழுந்து  சென்று கதவைத் திறந்தாள், கொண்டியில் சத்தம் வராதவாறு. பாத்திமா கதவைத் திறப்பதற்கும்  கோழிகள் அலறுவதற்கும் சரியாக இருந்தது.

மங்கலான இருட்டில் வெள்ளை நிற தெரு நாய் ஒன்று கருப்புக்  கோழியை கவ்விக்கொண்டு வெளியே ஓடியது. சிறிதும் தாமதியாமல் வீட்டை  விட்டு  தெருவில் இறங்கி அந்த அர்த்தராத்திரியில் நாயைத்துரத்த ஆரம்பித்தாள் பாத்திமா. தெருவில் ஓடிய நாயை துரத்திக்கொண்டே கல்லைத்தேடினாள் பாத்திமா. நாய கண்டால் கல்லைக் காணோம் என்ற பழ மொழி உண்மைதான் போல என நினைத்துக்கொண்டாள்.

கோழியின் ஒரு இறக்கையை  நாய் கவ்வி இருந்ததாலும் , மறு  இறக்கையை கோழி பலமாக அடித்ததாலும்  நாயால் வேகமாக ஓட முடியவில்லை.  பாத்திமா ஸ்கூல் படிக்கும் போது வேகமாக ஓடியது. அதன் பிறகு இப்போதான் வேகமாக ஓட வாய்ப்பு வந்துள்ளது. இந்த நைட்டி வேற, ஓடுவதைத் தடுக்கிறது. வேட்டியை மடித்துக்கட்டுவதுபோல்  நையிட்டியை மடித்துக்கட்டினாள் பாத்திமா. இப்போ நன்றாக ஓட முடிந்தது.  நாய் சீதக்காதி தைக்காத்தெரு வைத்தாண்டியது.

யா அல்லா!! இந்த சக்கரை வாவா தெருவை தாண்டுவதற்குள் பிடித்து விடவேண்டும் என் வேகமெடுத்தாள் பாத்திமா.

எதிர்பாராத விதமாக நாய் பள்ளிவாசலுக்கு எதிர்புறமுள்ள தெப்பத்திற்குள் இறங்கியது. தெப்பத்தில் ஐந்தாவது படிக்கட்டு வரை தண்ணீர் கிடந்தது.

எப்படியாவது நாயிடமிருந்து கோழியை மீட்டு விடவேண்டும் என்ற வேகத்தில் தெப்பம் படிக்கட்டில் இறங்கினாள். பள்ளிவாசல் முன்பு இருந்த விளக்கு வெளிச்சத்தில் இப்போது நாய் நன்றாகத்  தெரிந்தது. நாய் ஆறாவது படிக்கட்டில் நின்றுகொண்டு கோழியை கீழே வைத்திருந்தது. பாத்திமாவுக்கு பகீரென்றது. ஒருவேளை கோழியைக் கொல்லப்போகிறதா, கோழியைக் கொன்றுவிட்டதா என நினைத்து நாய் அருகில் நெருங்கினாள் பாத்திமா. தெருநாய், கீழே வைத்திருந்த கோழியின் பிடியைத் தளர்த்தியது. இதுதான் சமயம் என்று இருந்த கோழி இறக்கையை அடிக்கவும் நாயின் பிடி நழுவியது.  அதே சமயம் ஆள் அரவம் கேட்டவுடன் நாய் ஓட்டம் எடுத்தது, கோழியை விட்டு விட்டு.

நாயிடமிருந்து மீண்ட கோழி, இறக்கையை படபடத்ததில், அருகில் இருந்த தண்ணீரில் விழுந்தது. மூச்சிரைக்க வந்து நின்ற பாத்திமாவுக்கு இப்போ வேறே மாதிரியான பிரச்னை. தண்ணீரில் விழுந்த கோழி நடு தெப்பத்திற்குச் சென்றுவிட்டது. பாத்திமாவிற்கு தெப்பத்தின் ஆழம் தெரியும். கோடைகாலத்தில் வறண்ட தெப்பத்தில்  கீழே சென்று தண்ணீர் ஊற ஊற குடத்தில் பிடித்து குடத்தை தூக்கிவந்ததால் இந்த தெப்பத்தைப்பற்றி நன்றாகத் தெரியும்.

நொடியும் தாமதியாமல் பாத்திமா தண்ணீருக்குள் பாய்ந்தாள். சிறுவயதில் நீச்சல் பழகியது கை  கொடுத்தது.  அதிகாலை 3.30 மணிக்கு யாருமேயில்லாத இந்த இரவு நேரத்தில் தனியாக, நாயை விரட்டிக்கொண்டு, ஒரு கோழிக்காக நீச்சலடித்து நடு தெப்பத்தை அடைந்தாள். ஒருவேளை நம்மைப்  பாதுகாப்பவர் வந்துவிட்டார் என பாதுகாப்பாக உணர்ந்ததுவோ, என்னவோ கோழி அசையாமல் இருந்தது. நடு தெப்பத்தில் கிடந்த கோழியை ஒருகையில் பிடித்துக்கொண்டு நீச்சலடித்து கரையை அடைந்தாள் பாத்திமா.

நைட்டியில் ஈரம் சொட்ட சொட்ட கையில் கோழியை பிடித்துக்கொண்டு  வீடு நோக்கி நடந்தாள். அப்போதுதான் கவனித்தார், மோதியார் (தொழுகைக்கு அழைப்பவர்) பள்ளிவாசலை நோக்கி நடந்துவருவதை. அருகில் வந்ததும் பாத்திமா மோதியாரை பார்த்து 

"அஸ்ஸலாமு அலைக்கும்" என்று முடிக்கும் முன்னரே "வாலைக்கும் ஸலாம்! ரஹ்மதுல்லாஹி பரகாத்து” என்றார் மோதியார்.

ஈரத்தில் உடம்போடு ஒட்டிய நைட்டி, கையில் கருப்புக்கோழி இந்த கோலத்தில், இந்த இரவு நேரத்தில் தனியாக வந்த பாத்திமாவைப் பார்த்ததும் பதறிவிட்டார்.  என்னம்மா இந்த நேரத்தில்? " என்றார் குழப்பமாக.

தெரு நாய் கோழியை தூக்கிட்டு வந்த கதையை விளக்கினார், பாத்திமா.

"நான் இந்த கோழிய பிடிக்கலைன்னா, நான்தான் வித்துட்டேன்னு ஆசிப் நினைச்சுக்குவான். அதனால் தான் எப்பாடு பட்டாவது கோழியை பிடிக்கனும்னு ஓடி வந்தேன்.

அதற்கு மோதியார் " இதைக் கேட்டவுடன்  எனக்கு சிறு வயதில் படித்த குறள் ஞாபகம் வருது.

வீரச் செயல்களுக்கும் அன்பு துணையாக இருக்குது”.

அறத்திற்கே அன்புசார் பென்ப அறியார்

மறத்திற்கும் அஃதே துணை

“பார்த்து வீட்டுக்கு போமா, என்று பள்ளிவாசலுக்குள் நுழைந்தார் மோதியார், காலைத்தொழுகைக்கு பாங்கு (தொழுகைக்கு அழைக்க) சொல்ல.

==================================================================

வீரச் செயல்களுக்கும் அன்பு துணையாகத் திகழ்கிறது என்பதை அறியாதவர்களே, அறச் செயல்களுக்கு மட்டுமே அன்பு துணையாக இருப்பதாகக் கூறுவார்கள் – கலைஞர்

=================================================================

குழல் இனிது - யாருக்கு?

“ப்பா ஈயாப்பர்”

“டேய் அது ஹெலிகாப்டர் டா மவனே, திருப்பி சொல்லுடா. “

“ஈயாப்பர்”  

"சரி எப்படியோ சொல்லிட்டு போ".

ஈயாப்பர், ஈயாப்பர் என மேலே பார்த்து கத்திக்கொண்டே சறுக்கில் விளையாட ஓடினான் என் மகன் எழில். நான் அருகில் இருக்கும் மர பெஞ்சில் அமர்ந்தேன்.

இந்த நவம்பர் வந்தால் நான் பென்டன்வில் (Bentonville, Arkansas, USA) வந்து ஒருவருடம் ஆகிறது.

பென்டன்வில், அமெரிக்காவில் "நடு சென்டரில்" இருக்கும் ஒரு சிறு நகரம். வால்மார்ட் கம்பெனியின் தலைமைச்செயலகம் இங்குதான் உள்ளது. ஊரில் இருக்கும் ஒவ்வொரு குடும்பத்திலும் யாராவது ஒருவர் வால்மார்ட்டோடு சம்பந்தப்பட்டிருப்பர். வால்மார்ட் தகவல் துறையில் மேலாளராக பணியாற்றுகிறேன். இந்த ஊரில் இந்தியர்கள் மிக குறைவு, அதிலும் தமிழர்களை விரல்விட்டு எண்ணிவிடலாம்.

தினமும் சாயந்திரம் சறுக்கில் விளையாட எழிலை அழைத்து வந்துவிடுவேன்.

ஊருக்கு நடுவில் இருக்கும் பெரிய பூங்கா. சைக்கிள் ஓட்ட / ஓட தனி பாதை. அதை விட்டு சற்று தள்ளி,  குழந்தைகள் விளையாடுமிடம்.  வயது, நிற பேதமில்லாமல் நிறைய குழந்தைகள் சறுக்கில் சறுக்கி விளையாடிக் கொண்டிருந்தார்கள். நம்ம ஊரிலும் இப்படித்தான். ஆனால் என்ன ஒன்னு, தன் பிள்ளைகள் எந்தக் குழந்தையோடு விளையாட வேண்டும் என்று அனேகமாக பெற்றோர்கள்தான் முடிவு செய்கிறார்கள். 

ஒரு தம்பதியினர் குழந்தையை விளையாட விட்டுட்டு, அவர்கள் கொஞ்சிக்கொண்டிருந்தார்கள்.

இது ஒரு வினோதமான நாடு. வெளிநாட்டில் இருந்து அமெரிக்காவைப் பார்ப்பதற்கும் அமெரிக்காவிற்குள்  இருந்து அமெரிக்காவை பார்ப்பதற்கும் நிறைய வித்தியாசங்கள் உண்டு. ஊரிலிருந்து கிளம்பும்போது என் சொந்தக்காரர் என்னிடம் , பார்த்து சூதானமா இருப்பூ,  காமக்களியாட்டங்கள் நிறைந்த ஊர் என அறிவுரை கூறினார். பாவம், நிறைய ஆங்கில படங்கள் பார்த்திருப்பார் போல.

“ப்பா.. இதை லுக் அட் திஸ் காசு” , என்று ஒரு சென்ட் காசைக்  காண்பித்து, என்னிடம் கொடுத்து விட்டு ஓடி விட்டான் எழில், திரும்பவும் விளையாட. கீழே கிடைக்கும் ஒரு காசை பொறுக்காதடா ன்னு சொல்லியாச்சு. எங்கு பார்த்தாலும் பொறுக்கிவிடுவான், அதில் என்ன இருக்குமோ தெரியல. 

பூங்காவின் ஒருபுறம் கீழே விழுந்த இலைகளை தொழிலாளர் ஒருவர் காற்று ஊதும் கருவியை வைத்து சுத்தப்படுத்திக்கொண்டிருந்தார். ஒரு பக்கம் கொஞ்சம் பேர் நடந்து கொண்டிருந்தார்கள். சில பேர் நாய்களை நடத்திக் கூட்டிட்டு போய் கொண்டிருந்தார்கள். நாயுடன் இருந்த ஒரு வெள்ளைக்காரர் கீழே குனிந்து மணலை அள்ளித் தன் நாய் இருந்து வைத்த கக்கா  மேல் போட்டு கொட்டி, நாய் மலத்தை அள்ளிக்கொண்டிருந்தார், பிளாஸ்டிக் பையில்.

இதைப் பார்த்தபோது என் மனம் பழைய நினைவுகளை அசை  போடத் துவங்கியது.

அந்த காலத்தில் 80களில்  நிறைய பேர் வீடுகளில் எடுப்பு கக்கூஸ் என்று ஒன்று உண்டு. இப்போதிருப்பது மாதிரி பிலஷ் கக்கூஸ் கிடையாது. காலையில் மலத்தை அள்ள ஆட்கள் வருவார்கள். அனேகர் வீட்டில் விறகடுப்பு இருந்ததால் முதலில் வீட்டில் சாம்பல் கேட்டு வாங்கிச் செல்வார்கள், மலம் அள்ள  வந்தவர்கள். சாம்பலை மலத்திற்கு மேலே நிறைய தூவி, பின்னர் கையில் வைத்திருக்கும் ஒரு வகையான வளைவான கரண்டியை வைத்து உருட்டி அதை ஒரு சட்டியில் போட்டு எடுத்துச் செல்வார்கள். என் பாட்டியுடன் சில தடவை சென்றிருக்கிறேன். இன்றும் அடிக்கடி கனவில் வந்து பயமுறுத்தும், துர்நாற்றத்துடன்.

திடீரென்று எழில் அழுகைக் குரல் என்னை நிகழ்காலத்துக்கு இழுத்து வந்தது. கீழே விழுந்து அழுது கொண்டிருந்தான். விளையாடுமிடத்தில் உள்ள  தரையில் ரப்பர் தளம் போட்டிருப்பதால் கீழே விழுந்தாலும் அடியெதுவும் படவில்லை.

அவனைக் கூட்டிக் கொண்டு வீட்டிற்கு நடக்க ஆரம்பித்தேன்.

அருகில்தான் வீடு. அடுக்குமாடி குடியிருப்பில் முதலாவது தளம். நம்ம ஊருல தரைதளத்தை இங்கு முதலாவது தளம் என்பார்கள். இங்கு அடுக்குமாடி குடியிருப்பும் மரத்தால் கட்டியது. அதனால் எழில் வீட்டிற்குள் ஓடினால் கீழே இருக்கும் தளத்தில் சத்தம் அதிகமாக கேட்கும் என்பதால் முதல் தளத்தையே   வாடகைக்கு எடுத்தோம்.

அமெரிக்காவில் நல்ல பள்ளி மாவட்டம் என்றால் வீடு வாடகை/வீடு விலை  அதிகம்.  இங்கு பள்ளிக்  கட்டணம்  முற்றிலும் இலவசம் 12ம் வகுப்பு வரை. எழில், கடந்த மூன்று மாதங்களாக அருகிலுள்ள மழலைப்பள்ளிக்குச் செல்கிறான்.

"சரி. டேய் குளிக்கப் போடா."

“ஏக்கு”

"எதுக்கா? உன் பிரெண்ட் பரத்வாஜ் பர்த்டே பார்ட்டிக்கு போகவேணாமா. போ போய் குளி"

"நோ, ஐ  டோன்ட் வாண்ட் குளி!!" என கத்திக்கொண்டே படுக்கையறைக்குள் ஓடினான்

"டேய்!! ஒன்னு இங்கிலீஸ் ல பேசு, இல்லேன்னா தமிழ் ல பேசு. அது என்ன பாதி இங்கிலீஸ் பாதி தமிழ்."

"விடுங்க , சின்னப்புள்ள மழலைய ரசிங்க. குத்தம்கண்டுபிடிக்காதிங்க" என் மனைவி சொல்லிக்கொண்டே டீயுடன் உள்ளே இருந்து வெளிப்பட்டார்.

"மழலைதான் ஆனாலும் தமிழ் ல பேசணும்ல." என்றேன் நான்.

"வள்ளுவர் என்ன சொல்லிருக்கார் தெரியுமா? " என என் மனைவி ஆரம்பித்தாள்.

குழல்இனிது யாழ்இனிது என்பதம் மக்கள்
மழலைச்சொல் கேளா தவர்

"குழந்தையின் மழலையில் ராசாவின் புல்லாங்குழல் போன்ற இனிமை இல்லை, ரஹ்மான் இசையில் இருக்கும் கவர்ச்சி இல்லை . சொற்கள், உச்சரிப்பு  ஒலி, இவைகளை மீறியே உச்சரிக்கின்றன பிள்ளைகள். உளறிக் குழறும் அந்த சொற்களுக்கு எந்தப் பொருளும் கிடையாது. ஆனால் இவ்வளவு குறைபாடுகளும் நிறைந்த அந்த மழலை மொழிகள் பெற்றோர்க்கு மட்டும் அமிழ்தமாக இருக்குது. இது ஏன்? " என என் மனைவி கேட்ட கேள்விக்கு கொஞ்சம் யோசித்தேன்.

"தன் குழந்தைகள் மேல் பெற்றோருக்குள்ள அன்பும் பாசமும் தான்  பெரும்பான்மையான காரணம் தவிர, வேறில்லை" என்றேன்.

"தங்கள் குழந்தைகளின் மழலைச் சொல்லைக் கேட்காதவர்கள் தான் குழலோசை யாழோசை ஆகிய இரண்டும் இனிமையானவை என்றுக்கூறுவார்கள். இதைச்சொன்னது கலைஞர்." என்றார் என் மனைவி  

"சரி, சரி, விட்டா  புறநானூறு பாட்ட எடுத்துவிட்டு பேச ஆரம்பித்துவிடுவாய்",  என்று எழுந்தேன் சோபாவைவிட்டு .

"இன்னைக்கு எழில் பிரண்ட்,  பரத்வாஜ் பர்த்டே பார்ட்டி, கிபிட் ஏதாவது வாங்கி வச்சிருக்கியா?", என வினவினேன் 

"பிறந்தநாளுக்கு வந்த பரிசுப்பொருட்களையெல்லாம் எல்லாம் மற்றவர்கள்  பிறந்தநாள்களுக்கு கொடுத்தாச்சு. போகும்போது வால்மார்ட்டில் எதாவது டிரஸ் இல்லேன்னா கிப்ட் கார்டு வாங்கிட்டு போகலாம்", என என் மனைவி சொல்ல

"சரி சரி சீக்கிரம் கிளம்பு", என்றேன்

வால்மார்ட், எங்கள் வீட்டிலிருந்து   10  நிமிட கார் பயணம். பயணத்திலும் மழலைப் பேச்சு பற்றியே பேச்சு தொடர்ந்தது.

"எழில், ஸ்கூல் போகாதவரை நல்லா தமிழ் பேசினான். மூன்று மாதமாக ஸ்கூலுக்கு போக ஆரம்பித்ததிலிருந்து ஆங்கிலம் தான் வருது. தமிழை மறந்திடுவானோ ன்னு பயமா இருக்கு", என்றேன் நான்.

"பயப்படத்தேவையில்லை, சான் பிரான்சிஸ்கோ வில்  இருக்கும்  உங்க நண்பரின் பிள்ளைகள் எப்படி நல்ல தமிழ் பேசுராங்க? அவர்கள் வந்து 5 வருடங்கள் ஆகிவிட்டதே". என்கிறார் என் மனைவி ஆறுதலாக. 

என் நண்பன் சந்தித்த பிரச்சனைகளை சொல்ல ஆரம்பித்தேன். 

"அவர்களுக்கும் இதே போல் பிரச்னை. ஊரிலிருந்து வந்த கொஞ்ச நாள் தமிழ் பேசியிருக்கிறார்கள். ஸ்கூலுக்கு போக ஆரம்பித்தவுடன் தமிழ் பேசுவதில்லை. நாம் தமிழில் பேசினால் புரியும் ஆனால் ஆங்கிலத்தில் தான் பதில் கூறுவார்கள். கலிபோர்னியா தமிழ் அகாடமி நடத்தும் தமிழ் பள்ளிக்கு வாராவாரம் தமிழ் கிளாஸ்க்கு போனாலும் அவன் பிள்ளைகள் ஆங்கிலத்தில் தான் பேசுகிறார்கள்". கொஞ்சம் யோசித்து விட்டு தொடர்ந்தேன்.

"இதற்கு ஒரு தீர்வு அவனே கண்டுபிடித்திருக்கிறான். குழந்தைகள் ஆங்கிலத்தில் எதாவது கேட்டால் இவன் பதில் சொல்வதில்லை . திருப்பியும் கேட்டால், எனக்கு ஆங்கிலம் தெரியாது. என்று கூறி பதில் எதுவும் சொல்லாமல், தமிழில் கேள், பதில் சொல்கிறேன் என கொஞ்சநாள் சொல்லிக்கொண்டு  வந்திருக்கிறான். குழந்தைகளும் " என்னடா இது!! இந்த வீட்டில் தமிழ்ல பேசவில்லையென்றால்  ஒன்னும் நடக்காதுன்னு மெதுவா தமிழ் பேச ஆரம்பிச்சிட்டார்கள்"என்றேன்.

இதற்குள் வால்மார்ட் வந்துவிட்டது. காரை நிறுத்தும் இடத்தில் நிறுத்தி விட்டு நடந்தோம். 

"பிச்சைக்காரனுக்கு காசு கொடுக்காதீர்கள் என எத்தனை தடவை உங்களுக்குச் சொன்னாலும் உங்க தலைக்குள் ஏறவே மாட்டேங்குது", என சிடுசிடுத்த என் மனைவியின் பேச்சை உதாசீனப்படுத்தி விட்டு வால்மார்ட் உள்ளே சென்றோம்.

ஷாப்பிங் போனாலே நான்தான் குழந்தையை பாத்துக்கணும். என் மனைவி அவர்கள் விருப்பம் போல வாங்கி குவிப்பார்கள். இதுதான் எங்களுக்குள் எழுதப்படாத சட்டம்.

வால்மார்ட் உள்ளே என் மனைவி சரியான அளவாக சட்டை தேடிக்கொண்டிருந்தாள். எழில், தொங்கும் துணிகளை இழுத்து இழுத்து கீழே போட்டுக்கொண்டிருந்தான். நானும் போனை நோண்டிக்கொண்டே , "டேய், துணிகளை இழுக்கதேடா" என இரண்டு மூன்று தடவை சொல்லியும் கேட்கவில்லை. 

“டேய் மவனே இழுக்காதடா” என அதட்டி லேசாக கையில் கிள்ளினேன்.

'டோன்ட் கிள் மீ, அம்மா, அப்பா ட்ரயிங் டு கிள் மீ " என் கத்திக்கொண்டே ஓடினான், அம்மாவிடம் ஓடுவதாக நினைத்து எதிர்பக்கம் 'டோன்ட் கிள் மீ', 'டோன்ட் கிள் மீ' என கத்திக்கொண்டே ஓடினான், தொங்கிக்கொண்டிருக்கும் துணிகளுக்கிடையில்.

எல்லோர் தலைகளும் என்னை நோக்கித்திரும்பின. தர்மசங்கடமான சூழ்நிலை. என்னமோ நான் கொலைகாரன் மாதிரி என்னைப்பார்க்கிறார்கள். 

சுதாரிக்கும்முன், எழிலை காணோம். பகீரென்றது.

சத்தம் கேட்டு என் மனைவி என்னிடம் ஓடிவந்தாள். அவளது பார்வையை சந்திக்க திராணியில்லாமல் "கவலைப்படாதே வேறு எங்கும் போயிருக்க மாட்டான், இங்குதான் எங்கேயாவது இருப்பான்" என சொல்லிமுடிக்கும்முன் அழ ஆரம்பித்துவிட்டாள்.

மூன்று நிமிடங்கள் கடந்தன. என் மனைவி ‘எழில்’ என கத்துகிறாள், எங்கேயோ ஓடுகிறாள். ஏதோ சொல்கிறாள். ஒவ்வொரு நிமிடமும் ஒரு யுகமாய் கழிந்து கொண்டிருந்தன.  

911 கூப்பிடவேண்டியதுதான் என முடிவெடுத்த போது, ஸ்பீக்கரில் ஒரு அறிவிப்பு.

'இங்கு ஆரஞ்சு கலர் டிரௌசர் போட்ட பையன் இருக்கான், பெற்றோர்கள் வந்து அழைத்துச்செல்லவும்'. உயிர் போய் உயிர் வந்தது எனக்கு.

இரண்டுபேரும் ஓடினோம், அங்குள்ள அலுவலகத்திற்கு.

தூரத்திலே பார்த்துவிட்டேன், எழில் தான், அங்குள்ள பெஞ்சில் உட்கார்ந்திருந்தான். அவனுக்கு கீழே தரையில் ஒருகால் முழங்கால் போட்டு  ஒரு பெண் காவல் அதிகாரி அவனிடம் பேசிக்கொண்டிருந்தார். மற்றொருவர் நின்றுகொண்டு பேசிக்கொண்டிருந்தார்.

என் மனைவி எனக்குமுன் ஓடிச்சென்று அவனைத் தூக்கினாள்.

'ம் மா, ஐ யாம் லாஸ்ட் மா', மா , ஐ யாம் லாஸ்ட் மா' என புலம்பிகிட்டேயிருந்தான்.

காவல் அதிகாரி என்னிடம் வந்து, "நீங்கள்தான் அவன் அப்பாவா?" என்றார்.

"ஆம்", என்றேன்.

"நீங்கள் அவனை கொலை செய்யப்போவதாக சொல்கிறானே".

நான் குபீரென்று சிரித்து விட்டேன்.

சத்தம்போட்டுச் சொன்னேன்.

​

குழல்இனிது யாழ்இனிது என்பதம் மக்கள்
மழலைச்சொல் கேளா தவர்

இரண்டு காவலர்களும் ' ங ' என விழித்தார்கள்.